Μανιφέστο.
Η πιο άχαρη στιγμή. Να προσπαθείς να βγάλεις φθινοπωρινό πρόγραμμα πεζοποριών, να ψάχνεις ημερομηνία για κάποια Κυριακή του Οκτωβρίου (ελέω και δημοτικών εκλογών) για κάτι χαλαρό στην Πάρνηθα και ξαφνικά να συνειδητοποιείς:
Ποια Πάρνηθα; Ποια διαδρομή;
Πονάει η ψυχή μας. Εμείς θα τα γράψουμε και ας χαλάμε την πολιτική ορθότητα της βολικής σκέψης ορισμένων. Ας μας συγχωρέσουν αλλά έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι πλέον.
Έχουμε κουραστεί τα τελευταία χρόνια να σβήνουμε πεζοπορικούς προορισμούς από το καλεντάρι μας, διότι απλά σβήνουν τα ίδια τα δάση από τον χάρτη.
Πριν λίγα χρόνια ήταν το φαράγγι της Μπολοβίναινας στην Βόρειο Εύβοια. Ένα παραδεισένιο μέρος το οποίο συνδυαζόταν και με river trekking στον Νηλέα ποταμό. Κρανίου τόπος πλέον.
Φαράγγι της Κλεισούρας. Από την Μονή Οσίου Λουκά του Στειριώτη, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς Unesco μέχρι κάτω στα Αντίκυρα και τα Άσπρα Σπίτια. Ιστορική διαδρομή που συνδυαζόταν και με μπανάκι στις όμορφες παραλίες στα Αντίκυρα. Από εχθές κρανίου τόπος και αυτή.
Από θαύμα γλίτωσε πριν 3 περίπου χρόνια η μυθική διαδρομή Δελφοί-Αρχαία Κίρρα μέσα από τον πανάρχαιο ελαιώνα.
Και άλλα πολλά πεζοπορικά μονοπάτια. Δυστυχώς.
Και τώρα η Πάρνηθα. Ο τελευταίος πνεύμονας της Αττικής. Η παρηγοριά μας για μια γρήγορη και απολαυστική πεζοπορική απόδραση από το τσιμεντένιο τέρας που καταβροχθίζει την καθημερινότητά μας στο λεκανοπέδιο.
25 νεκροί συνάνθρωποί μας μέχρι την στιγμή που συντάσσεται το άρθρο αυτό, 24 Αυγούστου 2023 στην Ελλάδα. Χιλιάδες στρέμματα καμένα στην Εύβοια μας, στην Ρόδο μας, την Ροδόπη μας, την Βοιωτία μας, την Αττική… στην Ελλάδα μας.
Αλίμονο στην χώρα που έχει ανάγκη τους ήρωες πυροσβέστες και εθελοντές της.
Αλίμονο στην χώρα που ξεχνά εύκολα, που δεν μαθαίνει από τα λάθη της, που δεν αλλάζει.
Φταίμε όλοι μας. Όλοι εμείς. Που έχουμε καταντήσει σκουπιδότοπους τους δρυμούς μας στην πρώτη εξόρμησή μας. Που ανάβουμε φωτιές για να κάνουμε μπάρμπεκιου μέσα σε αισθητικά πάρκα στην Οίτη. Ναι, μας έτυχε και αυτό πέρσι μέσα στην Παύλιανη και σε παρατήρηση στελέχους της ομάδας μας ο υπαίτιος, σε σπαστά ελληνικά, μας τραμπούκισε άγρια. Αδιανόητο. Μέσα στο Αισθητικό Πάρκο της Παύλιανης, μεσούσης της αντιπυρικής περιόδου και με χιλιάδες επισκέπτες τριγύρω και φυσικά παιδιά κάποιος ανεγκέφαλος αποφάσισε να ανάψει φωτιά. Εκμεταλλεύτηκε την ανύπαρκτη εποπτεία του χώρου από τους δήθεν αρμόδιους. Τους καλέσαμε αλλά δεν ήρθαν ποτέ. Αδιαφόρησαν εντελώς στις καταγγελίες μας.
Φταίμε λοιπόν εμείς που έχουμε επιτρέψει σε ανίκανους να μας κυβερνάνε διαχρονικά.
Να αδιαφορούν για τις ζωές μας, τις ζωές των ζώων, τα δάση μας. Να απαξιώνουν τις δασικές υπηρεσίες σταδιακά από το 1998 και έπειτα, να υποδαυλίζουν τις υποστελεχώσεις των κρίσιμων υπηρεσιών, να κατασπαταλούν κονδύλια εθνικά και ευρωπαϊκά, να νομοθετούν την καταπάτηση και τις ανεμογεννήτριες από ημετέρους εργολάβους, να μας παραμυθιάζουν με μεγαλοστομίες και τεχνοκρατικές μπουρδολογίες.
Για την διαχρονική ανικανότητα και αδιαφορία τους, φταίμε εμείς που τους ανεχόμαστε με την ψήφο μας. Όλους αυτούς.
Εμείς φταίμε που τα δάση μας (και οι παραλίες μας τελικά) έχουνε γίνει τσιφλίκια ορισμένων. Που παρατηρούμε αδιάφοροι τους ανόητους να βάζουν σε κίνδυνο τους δρυμούς. Που έχει καταντήσει η χώρα μας ξέφραγο αμπέλι. Που αποδεχόμαστε να απαγορεύεται η πρόσβαση στα δάση και τα άλση για τους περιπατητές πεζοπόρους κατά την αντιπυρική περίοδο (ας μας πει ένας αρμόδιος με στοιχεία πώς αποδείχηκε τελικά η χρησιμότητα του μέτρου αυτού και ποιος ήταν ο ιθύνων νους αυτής της ανοησίας) αλλά κατά τα άλλα να αλωνίζουν οι λαθρομετανάστες σε περιοχές Natura ανάβοντας φωτιές για να ζεσταθούν ή για να φάνε ή για δολιοφθορά. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το αποτέλεσμα και ότι τελικά καίνε τα δάση μας και ενίοτε καίγονται δυστυχώς και οι ίδιοι ζωντανοί. Μεταξύ αυτών και παιδιά. Τι πιο τραγικό δηλαδή από αυτό. Τι χειρότερο δηλαδή να περιμένει κάποιος από αυτό.
Μας ενοχλεί, και δικαίως ίσως, το πλαστικό καλαμάκι και το αντιρρυπαντικής τεχνολογίας αυτοκίνητο που όμως δεν είναι ηλεκτρικό και δεν μας ενοχλεί που έχουμε κάψει τα πάντα γύρω μας. Συζητάμε για την κλιματική αλλαγή, για δράσεις αναστροφής της και ακόμα, εν έτει 2023, ένα σοβαρό νομοθέτημα δεν υπάρχει για να προσδιοριστεί επιτέλους το πλαίσιο των τουριστικών υπαίθριων δραστηριοτήτων αναψυχής και του εναλλακτικού-θεματικού τουρισμού. Ποιος δηλαδη μπορεί να κάνει τι και με ποιους κανόνες. Άγνωστη έννοια για τους αρμόδιους η φέρουσα ικανότητα ενός οικοσυστήματος και η δυνατότητά του να συντηρηθεί επ' άπειρον χωρίς την υποβάθμισή του από την ανθρωπογενή (κυρίως για τουριστικούς λόγους) παρέμβαση. Καμία πρόβλεψη για αντισταθμιστικά για το περιβάλλον οφέλη από υποχρεωτικές δράσεις προστασίας (καθαρισμοί, αποψιλώσεις κλπ) από τις δήθεν "φυσιολατρικές" επιχειρήσεις που καταξεσκίζουν και αλλοιώνουν ένα φυσικό τοπίο με μοναδικό γνώμονα το κέρδος τους.
Σε αυτή την χώρα και το υπέροχο περιβάλλον της, εδώ και χρόνια κάνει όποιος θέλει, ό,τι θέλει και όποτε το θέλει.
Φταίμε εμείς γιατί έχουμε τσακωθεί εδώ και χρόνια με την έννοια "πρόληψη" σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής. Στραβώνουμε όταν κάποιος μας μιλάει για προστασία, για ασφάλεια, για ανάληψη ρίσκου και κινδύνου, για προληπτικά μέτρα. Το "πάμε και όπου βγει" αποτελεί πλέον την δεδομένη στάση ζωής μας σε όλα.
Η κοινή λογική έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί το εφαλτήριο μιας ασφαλούς και ρεαλιστικής επιλογής για τους κατοίκους της χώρας αυτής.
Δυστυχώς όμως, ήρθε η στιγμή που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό το "όπου" έχει πλέον ταυτότητα και αριθμό. Έχει μορφή, έχει ήδη υπόσταση, είναι εδώ. Και δεν είναι καθόλου trend, διόλου viral και καθόλου ευχάριστο. Δεν είναι μαγκιά. Δεν είναι άγνοια. Δεν είναι αναρμοδιότητα. Είναι έσχατο κατάντημα και συνάμα θέαμα αποκρουστικό.
Και δυστυχώς θα είναι εκεί και αύριο για να θυμίζει στους απογόνους μας ότι ναι, φταίγαμε ΚΑΙ εμείς για κάθε καμένο όνειρο που τους παραδώσαμε.
Πονάει η ψυχή μας, σήμερα, ημέρα Πέμπτη 24 Αυγούστου του 2023. Πονάει για όλες τις καμένες Πάρνηθες της ομορφότερης πατρίδας του κόσμου, της γλυκιάς Ελλάδος μας.